زندگی ایستا نیست ، زندگی پویاست

زندگی ایستا نیست, زندگی پویاست; پویا نه از روی آرزو , بلکه صرف یافتن; پویا نه از روی جاه طلبی و برای دستیابی به مقام و منزلت, بلکه جستجو برای یافتن اینکه "من که هستم ؟" خیلی عجیب است; آدمهایی که هنوز خودشان را نشناخته اند, می خواهند برای خود کسی باشند. آنها با وجود خویش بیگانه اند , ولی هدف اشان " کسی شدن " است. "شدن" نوعی بیماری است که روح را می آزارد . مهم , درک "بودن" است. هسته ی وجودی خویش را کشف کردن, شروع زندگی ست. آنگاه هر لحظه ی زندگی, با کشفی جدید همراه است; هر لحظه, شادی نو به ارمغان می آورد. رازهای جدید درهایش را به رویت می گشاید, عشقی نو در وجودت می روید ــ احساسی که تا به حال هرگز آن را تجربه نکرده ای; حساسیتی نو در قبال زیبایی و الوهیت. بقدری حساس می شوی که کوچکترین پر علف برایت اهمیتی عظیم می یابد . از طریق این حساسیت درک می کنی که این پر علف همانقدر در هستی اهمیت دارد که بزرگترین ستاره ها; بدون این پر علف, هستی از آنچه که هست کمتر خواهد بود. غیر قابل جایگزین است, در نوع خود منحصر به فرد است. این حساسیت رابطه ی دوستانه ی جدیدی در تو نسبت به دیگر موجودات به وجود می آورد; نسبت به درختان, پرنده ها, حیوانات, کوهها, رودخانه ها , اقیانوسها و ستاره ها و همه ی انسانها چه آنها که عزیزشان می داری , چه آنهایی که به تو زخم زده اند و از ایشان متنفری , چه آنهایی که می شناسی و چه آنهایی که نمی شناسی, "این همان حس دوست داشتن بی وابستگی و همان عشق بدون معشوقی ست که پیش تر از آن سخن گفتم". همراه با افزایش این حس عشق و دوستی, زندگی نیز غنی تر می شود. هر چه انسان حساس تر شود , زندگی برایش ابعاد بزرگتری پیدا می کند. زندگی دیگر نه همچون برکه ای ساکن و راکد , بلکه همچون اقیانوس است. زندگی ات دیگر محدود به خودت و خانواده ات و دوستانت نیست ; محدودیتی وجود نخواهد داشت. در هماهنگی با کل کائنات , تمام هستی تبدیل به خانواده ی تو می شود ; و تا زمانی که این اتفاق نیفتد, تو معنی زندگی را درک نخواهی کرد. زندگی, جزیره نیست. همه به هم مرتبط هستیم.